Wołukanis Antoni, ur. 16 I 1896 roku w Wiejsiejach w powiecie sejneńskim syn Piotra i Katarzyny z Zalewskich. Był bratem Bolesława i Wiktora, członków POW. Ukończył dwa oddziały szkoły początkowej. Jego ojciec pracował jako sadownik w Wiejsiejach, majątku Krasnogróda, Szejpiszki, a od jesienią 1905 roku w Sejnach. Po śmierci w 1906 roku ojca „żył przy matce” w Sejnach i utrzymywał się z prac dorywczych. W sierpniu 1915 roku wraz z matką i braćmi wyjechał w głąb Rosji „jako uciekinier” i zamieszkał w Tule. W maju 1916 roku został powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej i wcielony do 193 Swiażskiego Pułku Piechoty i brał udział w walkach na froncie niemieckim pod Nowogródkiem i Baranowiczami, a później na froncie rumuńskim. W styczniu 1918 roku został zdemobilizowany. Po zwolnieniu z wojska wyjechał w głąb Rosji w poszukiwaniu pracy. W czerwcu dotarł do Orenburga na Uralu, gdzie do początku pracował jako robotnik w cegielni. W początku grudnia 1918 roku wrócił do kraju i zamieszkał w Sejnach. We wniosku do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości pisał: „W miesiącu grudniu 1918 roku zapisałem się na członka tajnej organizacji obrońców ziemi sejneńskiej i w początku stycznia 1919 roku brałem udział w rozbrojeniu litewskiej policji w Sejnach pow. suwalskiego. W dniu 17 stycznia 1919 roku, wstąpiłem do oddziałów wojsk polskich jako ochotnik i zostałem wcielony do 1-go pułku Strzelców Suwalskich w Zambrowie [później 41 Suwalski Pułk Piechoty]”. Od marca 1919 roku brał udział w walkach na froncie polsko-bolszewickim, m.in. pod Lidą, Wilnem, Mińskiem. Jak pisał „Po zdobyciu Mińska, w sierpniu zostałem przeniesiony z całym pułkiem na front litewski, gdzie […] brałem czynny udział w bitwie pod Sejnami, w czasie odwrotu powstańców polskich, atakowanych przez wojska litewskie”. Następnie w kwietniu 1920 roku wziął udział w ofensywie kijowskiej i walkach pod Owruczem, Korosteniem, Malinem, Kijowem oraz Browarami. W czasie walk odwrotowych 19 VII 1920 roku dostał się do niewoli bolszewickiej i został osadzony w obozie jeńców w Smoleńsku. 4 sierpnia zbiegł z obozu. Pod dotarciu w okolice Niemna 23 IX 1920 roku został ujęty przez żołnierzy litewskich i osadzony w obozie jenieckim w Wyłkowyszkach. W początku listopada w ramach wymiany jeńców wrócił do Polski. Przebywając w Grodnie zachorował na tyfus i został przewieziony do szpitala wojskowego w Cieszynie. W styczniu 1921 roku powrócił do kadry 41 Suwalskiego Pułku Piechoty w Białymstoku, a 18 kwietnia został zdemobilizowany. Jak pisał: „W dniu 1-go maja 1920 [właściwie 1921] roku wstąpiłem do Organizacji Obrońców ziemi Wileńskiej [?] na pasie neutralnym, gdzie zostałem przydzielony do konnej jazdy Czajkowskiego, która prowadziła walkę z partyzantami litewskiemi w pow. suwalskim i sejneńskim w pasie neutralnym [Policji Granicznej ?]. W miesiącu marcu 1923 roku w czasie dużego strajku robotników włókienniczych w Białymstoku, dekretem Komendy Wojewódzkie P.P. w Białymstoku zostałem przydzielony do konnego oddziału w Białymstoku i od tego czasu zostałem w szeregach P.P. do dnia dzisiejszego i pełnię funkcję poster. P.P. w powiecie radomskim”. Co najmniej od 1937 roku mieszkał w Jedlni Letnisko w powiecie radomskim. W 1938 roku jego wniosek o odznaczenie Medalem Niepodległości został odrzucony „z powodu braku pracy niepodległościowej”.
Opracował Krzysztof Skłodowski.