W 1956 roku wyremontowano starą łaźnię i przystosowano ją na cele publiczne. Powstało kilka sal z pojedynczymi wannami, dwie z dwiema wannami (tzw. małżeńskie) i duża sala zbiorowa z prysznicami. Zanim nie było wodociągu, ludzie nie mieli łazienek z prawdziwego zdarzenia. Kąpali się w miskach, blaszanych wanienkach, podgrzewając wodę w różny sposób. Natomiast raz w tygodniu szli do łazi na prawdziwą kąpiel. Łaźnia była czynna w owczarki, piątki i soboty. Teoretycznie czwartki dla młodzieży (do 1970 roku kąpała się to młodzież z pobliskiej Zasadniczej Szkoły Mechanizacji Rolnictwa), piątki dla kobiet i soboty dla mężczyzn, ale w praktyce bywało dowolnie. Łaźnia najbardziej była oblegana od jesieni, przez zimę do Wielkanocy. W okresie wakacji była nieczynna. Wówczas rolę łaźni pełniła rzeka i jeziora.
Marek Karpowicz, Sentymentalne Sejny. Co Było, a nie jest…, Sejny 2015, s. 29.