Konstanty Obuchowski urodził się 23 listopada 1895 r. we wsi Smolany, w gminie Sejny, syn Franciszka i Marianny, z domu Kneblewskiej. Był rolnikiem. W POW działał pod pseudonimem „Kamieniecki”. W 1932 r. został odznaczony Medalem Niepodległości („Monitor Polski” nr 167/1932, Dział C. poz. 1048). Odznaczenie i dyplom zostały wysłane pod wskazany adres w Smolanach dnia 7 października 1933 r., a legitymacja o numerze 71 II- 15/4466 dnia 7 kwietnia 1934 r. Niestety w Sejnach nie możemy odnaleźć jego grobu, chociaż są na sejneńskich cmentarzach mogiły, w których pochowane są osoby o nazwisku Obuchowski.
Opracowała Irena Kasperowicz-Ruka na podstawie podanych źródeł1.
1 Centralne Archiwum Wojskowe: https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanywyszukiwarka_kartoteka_personalno_odznaczeniowa/?strona=3&szufladka=KARA-KARN oraz LISTA ODZNACZONYCH KRZYŻEM I MEDALEM NIEPODLEGŁOŚCI https://niezwyciezeni1918-2018.pl/nie/form/74,Lista-odznaczonych-Krzyzem-Niepodleglosci.html
8.09.2024 r.
Pod adresem https://www.facebook.com/p/GRH-Garnizon-Suwa%C5%82ki-100064456489275/?locale=pl_PL znajdujemy ciekawą biografię Konstantego Obuchowskiego:
Obuchowski Konstanty „Kamieniecki”, ur. 23 XI 1895 roku w Smolanach w gminie Sejwy, syn Franciszka i Marii z Kneblewskich. Ukończył szkołę początkową. W 1915 roku wstąpił jako ochotnik do 44 Pułku Kozaków Dońskich, a od stycznia 1918 roku służył w 3 Pułku Ułanów I Korpusu Polskiego w Rosji. Po demobilizacji Korpusu wrócił do Smolan. Plutonowy. Był członkiem POW od 1 VI do 15 XI 1919 roku (według innych dokumentów od 10 VII do 30 VIII 1919 roku). Podczas pobytu w czerwcu 1919 roku w Smolanach pchor. Józefa Sibery „Hełkowski” i Piotra Szyryńskiego i po powołaniu tam komendy lokalnej (miejscowej ?) został wyznaczony jej komendantem. W czasie powstania sejneńskiego „dowodził sekcją w kompanii pchor. Juchniewicza [prawdopodobnie chodzi o kompanię Piotra Łankiewicza]. Brał udział w rozbrojeniu litewskich placówek w Krasnopolu, Ryżówce, Tartaku, Wigrach oraz walkach o Sejny. W arkuszu ewidencyjnym z 1929 roku napisał: „W dniu następowania na Tartak po drodze do Tartaku we wsi Ryżówka odległej od Tartaku o 2 kilometry w domu P. Bucki zamieszkiwał kapitan litewski i 20 żołnierzy. Gdy patrol spostrzegł nasz oddział Litwini zaczęli nas ostrzeliwać, my odpowiedzieliśmy strzałami i po upływie paru kwadransów zdobyliśmy dom P. Bucki i wzięliśmy do niewoli kapitana litewskiego i jego żołnierzy, a w Tartaku wzięliśmy do niewoli 60 żołnierzy litewskich bez wystrzału. W Wigrach był również posterunek litewski. Ci również rozpoczęli z nami ogień i tam my jednego Litwina ranili. W Sejnach, kiedy Litwini chcieli zdobyć na powrót od nas miasto rozpoczęli ogień nad świtem od Borku ulicy Kalwaryjskiej. My po długim ostrzeliwaniu odstępowalim. Był dowódcą w naszej komp. por. [Zygmunt] Żubr i tam nas trochę potrzepali, a na ulicy Węgierskiej przyłączył się do naszej kompanii, która była połowa rozbita por. Zawadzki i krzyknął za mną bo tu obchodzi nas z tyłu kupa Litwinów i kiedy rozpoczęlim ostrzeliwać oni również odpowiedzieli strzałami, a ponieważ por. Zawadzki był na koniu, więc na niego wzięli najlepszy cel i został zabity, a po silnym natarciu Litwinów zostało kilku naszych ranionych i my odstąpili za miasto, a w mieście zostały ranione i zabite”. Następnie służył w Wojsku Polskim. W okresie międzywojennym mieszkał w Smolanach i pracował jako rolnik. Był członkiem Placówki Sejwy Związku Peowiaków. Był odznaczony Medalem Niepodległości (w 1932 roku) oraz Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921.
Opracował Krzysztof Skłodowski.