(Por. Powstańcy Sejneńscy. Część I – Wspomnienia i relacje. Część II – Notki biograficzne. Praca zbiorowa pod red. Sławomira Rutkowskiego. Sejneńskie Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, Sejny 2020, wydanie II, s. 30.)
Janina Kasperowicz – łączniczka, w czasie Powstania Sejneńskiego wraz z Anielą Puciatycką prowadziły oddziały powstańcze atakujące Sejny, w wojnie polsko–bolszewickiej 1920 r. działała na zapleczu frontu. Była starszą siostrą mojego ojca Zygmunta, który w czasie Powstania Sejneńskiego miał tylko 12 lat. Po drugiej wojnie światowej Janina Kasperowicz mieszkała w Sopocie, ale na wszystkie święta i urlopy przyjeżdżała do Sejn. Każdy przyjazd był dla nas, trójki dzieci Zygmunta, lekcją historii i patriotyzmu. Bardzo dużo Cioci Janeczce zawdzięczamy i to właśnie dla uczczenie Jej pamięci została podjęta inicjatywa wydania „Przewodnika po grobach Powstańców Sejneńskich oraz Ludzi Czynu Niepodległościowego, walczących o scalenie z Macierzą Ziemi Augustowsko- Sejneńsko-Suwalskiej” oraz zbiór życiorysów Powstańców Sejneńskich.
Opracowała bratanica, Irena Kasperowicz-Ruka.
oraz
(Por. Powstańcy Sejneńscy. Część I – Wspomnienia i relacje. Część II – Notki biograficzne. Praca zbiorowa pod red. Sławomira Rutkowskiego. Sejneńskie Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, Sejny 2020, wydanie II, s. 61-62.)
Kasperowiczówna Janina Franciszka, ur. 4 sierpnia 1895 roku w majątku Sałacie w gminie Hołny Wolmera w powiecie sejneńskim, córka Leona i Walerii z Baniewiczów. W 1913 roku ukończyła gimnazjum żeńskie w Kownie. W maju 1914 roku wraz z rodzicami przeniosła się do zakupionego przez nich majątku Jenorajście. W 1919 roku pracowała jako nauczycielka prywatnej szkoły początkowej Stanisławy Wiszniewskiej w Sejnach . Równocześnie działała w POW pełniąc funkcję łączniczki. W czasie powstania sejneńskiego, w ataku na Sejny 23 sierpnia 1919 roku, idąc w szpicy wraz z Anielą Puciatycką na czele oddziałów powstańczych została zatrzymana przez żołnierzy litewskich i dostała się do niewoli, z której zbiegła. Brała udział w wojnie polsko-bolszewickiej służąc w formacjach ochotniczych na zapleczu frontu. Do 1921 roku pracowała w Szkole Powszechnej w Sejnach, a od września 1921 roku w Wilnie, początkowo w szkole ćwiczeń przy Seminarium Nauczycielskim Męskim, a następnie w Szkole Powszechnej nr 15. W 1923 roku, po ukończeniu kursu gimnazjalnego i zdaniu egzaminu maturalnego otrzymała świadectwo dojrzałości. Równocześnie z pracą rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, które ukończyła w 1929 roku i uzyskała tytuł magistra filozofii w zakresie historii. Po zajęciu Wileńszczyzny przez Litwę w czasie II wojny światowej , od 1 grudnia 1939 roku pracowała w Miejskiej Szkole Początkowej nr 2 w Wilnie, ale 16 września 1941 roku została zwolniona z pracy. Wróciła wówczas do Jenorajścia, gdzie pomagała matce i rodzeństwu w prowadzeniu gospodarstwa. Jednocześnie prowadziła tajne nauczanie. Po wojnie pracowała w Szkole Powszechnej w Burbiszkach w gminie Krasnowo. Od 1946 roku pracowała jako nauczycielka historii w szkołach średnich w Kwidzyniu, od 1949 roku Sopocie i od 1950 roku w Gdyni Orłowie. W 1952 roku, zrezygnowała z pracy w szkolnictwie i rozpoczęła pracę w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Gdańsku. Pracowała tam do 1971 roku, kiedy to przeszła na emeryturę, a później (aż do śmierci) była zatrudniona na cześć etatu. Z okien biblioteki obserwowała Gdańskie wydarzenia grudnia 1970 r. Zmarła 6 października 1979 roku podczas pobytu u siostry w Warszawie. Została pochowana w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Sejnach. Była odznaczona Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę oraz Krzyżem POW.
Opracowała Magdalena Wołowska-Rusińska.