Wierzbowska Jadwiga po mężu Dąbrowska, ur. w 1899 roku w Sejnach, córka Antoniego (kasjera Magistratu w Sejnach) i Marii z Wnorowskich. Uzyskała wykształcenie domowe a następnie uczęszczała do 7-klasowej Prywatnej Pensji dla Dziewcząt Kazimiery Żulińskiej w Suwałkach (?). Mieszkała wówczas na stancji u Staniszewskich. W czasie I wojny światowej wraz z rodziną została ewakuowana do Homla, gdzie uczęszczała do gimnazjum. Po powrocie do Sejn wstąpiła do POW. W czasie powstania sejneńskiego opatrywała rannych. Była świadkiem śmierci ppor. Wacława Zawadzkiego „Rózgi”. 29 IX 1920 roku w Łomży, poślubiła Piotra Pawła Dąbrowskiego (ur. 29 VI 1885 roku w Warszawie, syn Adama i Aleksandry Anny z Bogdanów), podporucznika 41 Suwalskiego Pułku Piechoty (później służył w twierdzy Brześć, 82 Pułku Piechoty w Brześciu, ponownie w 41 Suwalskim Pułku Piechoty, jako dowódca kompanii i do XI 1932 roku komendant Obwodu PW 41 Pułku Piechoty, a od 1937 roku 24 Batalionie KOP „Sejny”, w czasie II wojny światowej był organizatorem konspiracji w Lidzie, zatrzymany podczas próby nielegalnego przekroczenia granicy w Raduniu, uwięziony Wołożynie, później w Mińsku, a następnie skazany na karę śmierci i rozstrzelany 17 lub 18 II 1941 roku w Kuropatach), z którym miała dwoje dzieci: Henryka i Marię. Należała do Przysposobienia Wojskowego Kobiet, brała udział w kursach i szkoleniach. Angażowała się też w prace Rodziny Wojskowej. Po wybuchu II wojny światowej przebywała z dziećmi w Lidzie, a po aresztowaniu męża przez NKWD uciekła do Sejn. Po II wojnie światowej pracowała do emerytury jako sekretarka i księgowa w Liceum Ogólnokształcącym w Sejnach. Po przejściu na emeryturę zamieszkała z córką w Suwałkach. Zmarła w 1980 roku, została pochowana na „starym” cmentarzu w Sejnach.
Opracował Krzysztof Skłodowski.