Wałukanis (Wołukanis) Wiktor, ur. 16 IV 1904 roku w majątku Szejpiszki w gminie Krasnopol, syn Piotra i Katarzyny. Jego ojciec pochodził z Wiejsiej i pracował jako Sadownik, m.in. w Siejpiszkach, a od jesieni 1905 roku w Sejnach. Po śmierci w 1906 roku ojca „żył przy matce” w Sejnach. W sierpniu 1915 roku wraz z nią i braćmi wyjechał w głąb Rosji „jako uciekinier” i zamieszkał w Tule, gdzie jego brat Bolesław pracował w fabryce, a on został oddany do terminu szewskiego. Po przewrocie bolszewickim, jesienią 1918 roku wrócił z częścią rodziny do Sejn. Jego dwaj starsi bracia: Antoni i Bolesław zostali członkami POW, jednak on ze względu na wiek nie został wtajemniczony. Mimo to po wybuchu powstania sejneńskiego „wziął czynny udział w walkach z Litwinami na terenie Sejn”. W dokumentach złożonych w Komisji Kwalifikacyjnej POW pisał: „W dniu 23 sierpnia 1919 roku, z chwilą gdy usłyszałem strzały peowiaków za miastem ja wraz z drugimi mężczyznami rzuciliśmy się do rozbrajania żołnierzy litewskich. Ten fakt mogą stwierdzić Antoni Karpowicz, szewc zamieszkały w Sejnach i Józef Rubinowicz zamieszkały w Grodnie. Po dokonaniu tego pobiegłem do peowiaków i powiadomiłem, że Sejny są wolne i tego samego dnia wstąpiłem do Organizacji P.O.W. Na listę peowiaków zostałem wciągnięty przez Ob. Andrzeja Zimnego. Przysięgi nie składałem. Wcielony zostałem do 3-ej komp. szturmowej P.O.W. Komendantem był wówczas Ob. Aleksandrowicz Adam por.”. Wziął udział w walkach 25 i 28 sierpnia 1919 roku. Jak napisał „zajmowałem posterunki na cmentarzu katolickim starym w nocy, oraz przy Ob. Lechu [pchor. Lech Juszczyk] w byłym powiatowym gmachu w dzień, jak również przy kompanii rozkwaterowanej w budynkach klasztornych w Sejnach”. Po zakończeniu walk i objęciu placówek przez oddziały wojska został odesłany do Krasnopola i „z chwilą likwidacji P.O.W. […] zwolniony jako małoletni, bo liczyłem sobie wówczas lat 16 (prośba była matki mej) [według zaświadczenia Powiatowej Komisji Kwalifikacyjnej był czynnym członkiem POW w Sejnach od 23 VIII do 28 VIII 1919 roku]”. Latem 1920 roku przed wkroczeniem na Suwalszczyznę oddziałów litewskich odmaszerował wraz z oddziałami wojska w kierunku Warszawy. Po odcięciu drogi odwrotu pod Grajewem i internowaniu wojska w Prusaach Wschodnich, wrócił do domu. Przez pewien czas ukrywał się „w sklepach pod domami, wreszcie po dłuższym pobycie Litwinów” został „aresztowany, lecz z braku dowodów winy […] zwolniony”. Otrzymał jednak nakaz meldowania się na posterunku. W latach 1925–1927 odbył obowiązkową służbę wojskową w 1 Pułku Łączności w Zegrzu. Później mieszkał w Sejnach przy ulicy Strutyńskich 9 i pracował jako szewc. Przed wybuchem wojny został zmobilizowany w stopniu kaprala do kompanii wartowniczej. 19 IX 1939 roku w rejonie Włodawy najprawdopodobniej dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie (?), a następnie został przekazany Niemcom i osadzony w Stalagu II D w Stargardzie (numer jeniecki 24466). 11 VII 1940 został zwolniony z obozu i przeniesiony na status robotnika cywilnego w Schellin w powiecie pyrzyckim. Był żonaty z Jadwigą. Miał troje dzieci.
Opracował Krzysztof Skłodowski.
Pani Sabina Wołukanis, mieszkająca w Sejnach córka Wiktora Wołukanisa była uprzejma poinformować, iż jej Ojciec zmarł 16 lutego 1981 r. i został pochowany na Nowym Cmentarzu w Sejnach.